57. Podziemna tułaczka

Muzyka

Po pokonaniu niezliczonej ilości kroków wreszcie dopadała mnie przerażająca irytacja. Byłam wręcz pewna, że droga, którą podążaliśmy tak naprawdę prowadzi donikąd. Tunele były niemalże identyczne: trochę korzeni, niewielkie kałuże czasem i większe błoto uniemożliwiające stąpanie, ale zawsze tak samo – ponuro. Do tego ten odór... Odechciewało się wszystkiego, a ktoś kiedyś mówił, że przebywając stałe w danym zapachu przestaje się na niego zwracać uwagę. Tym razem to mnie działało. Czy wyprawa przez mętna i cuchnącą wodę nie stawała się z każdą chwilą niedorzecznością? Nawet błękitne światło nie było tak zachwycające, co na początku. 

— To zaczyna robić się chore! — zbulwersował się Vegeta. — Wiedziałem, że ta droga jest gówno warta!

Jak widać, nie tylko mnie zaczęła doskwierać nuda? W pełni rozumiałam jego postawę i zrzędzenie. Myśleliśmy podobnie. Z tą różnicą, że ja swoje uwagi trzymałam w sobie, a on oczywiście je wylewał jak wczorajszy obiad. Jakoś nie miałam ochoty na kłótnie. Nie mogłam pozbyć się tego cichego głosiku z tyłu głowy, że coś było na rzeczy.

— To nie był mój pomysł — Son Goten bronił się czując morderczy wzrok księcia. — To nie ja! Tym razem...

W niebieskich płomieniach scena ta przypominała momenty horrorów występujące w ich telewizji, które oglądałam z nudów z Brajlą.

 

— Vegeta, wszyscy jesteśmy — omiotłam spojrzeniem podróżujących. — Mnie również bierze cholera…

— A kogo nie…? — mruknął pod nosem brat Son Gohana.

— Nie wkurzaj mnie! — syknęłam oburzona. — Jeśli ten tunel okaże się ślepy… Wrócimy. Nic innego nie uczynimy.

Na te słowa dumny wojownik niespodziewanie roześmiał się tak głośno, że na samą myśl się wzdrygnęłam. Jego postawa nie mogła wróżyć niczego dobrego! W takich momentach nie miał powodu do radości, co to, to nie! Przerażający nie był sam grubiański ton, a dźwięk, który mógł sprowadzić na nas niespodziewane towarzystwo. My mieliśmy być nieoczekiwanymi gośćmi.

— Pięknie — prychnęłam do siebie.

Wzniosłam ręce ku górze okazując przy tym swoją całkowitą bezradność. Zaczęłam marzyć mi się gorąca kąpiel. Co ja, bym oddała, by móc się odświeżyć? Mężczyzna nie wypowiadając ani jednego słowa założył ręce na piersi wciąż wściekle na mnie łypiąc. Uczyniłam dokładnie to samo z tą różnicą, że moje dłonie spoczęły na biodrach. Chyba mało znał swoją siostrę, by zrozumieć, że takie rzeczy na mnie nie działały. Nie wytrzymując napięcia ponowiłam marsz nie spoglądając przy tym na nikogo. 

— Jak zaraz nie będzie mi dane kogoś poćwiartować oszaleję w tym bagnie — wycedził książę powoli tracąc panowanie nad sobą.

Nasza podróż była już zbyt długa, monotonna, a w dodatku Gokū kiszki wymownie grały marsza. Zaraz i on mógł zacząć się niecierpliwić i marudzić.

— Wiesz? — uśmiechnęłam się krzywo, cwaniacko spojrzałam w te czarne i zgorzkniałe oczy. — Myślę, że porządna dawka energii przyciągnie ich do ciebie jak do gigantycznego magnesu. Mówię ci, będą fajerwerki. Skoro chcesz tu i teraz, to przyzwij ich wszystkich do nas!

Oczywisty był fakt, każdy z nas kończył jak kłębek nerwów. Dogryzaliśmy sobie ile się dało chcąc podnieść samych siebie na duchu. Każde przykre słowo skierowane do drugiej osoby było niczym lekarstwo, niestety zaledwie na parę chwil. Najgorzej trzymał się Vegeta, był niemalże w stanie krytycznym. Jeśli w ciągu kolejnych minut nie znalazłby celu do rozwalenia… Zająłby się tym, co miał pod ręką, a pod nią byliśmy właśnie my. Nie wróżyło to niczego dobrego, a ja nie zamierzałam się z nim tarzać w błocie w wąskim korytarzu oświetlonym jedynie pochodnią o niebieskim zabarwieniu.

— Poprztykacie się później — wtrącił Son Gokū wyraźnie nudząc się tym idiotycznym przekomarzaniem się.

Stanął pomiędzy nami gniewnie wpatrując się to w księcia to na mnie. Temu Saiyaninowi można było pozazdrościć stalowych nerwów, o ile nie chodziło o żarcie. Choć jego sroga mina nie była wcale przerażająca. Niby bardzo wyglądem przypominał Bardocka to jednak były w nich spore różnice. Oczywiście jego staruszek także był opanowanym wojownikiem. Zawsze szukał sensownego rozwiązania, a kiedy wszystko zawodziło potrafił bez wahania uwolnić swoje emocje, by eksplodować w słusznej sprawie. Dzień, w którym oddał życie za planetę był w moim umyśle bardzo jasno przedstawiony. On jeden całkowicie poświęcił się dla naszej rasy, a jego syn w tym był taki sam! Drugi raz w mym nie za długim życiu przeszło mi przez myśl, by stać się córką takiego wojownika. A tak byłam tylko nerwowym Saiyanem bardzo, ale to bardzo podobnym do samego króla. I wtedy pojawiały się momenty, gdy bycie córka władcy nie miało żadnego znaczenia. Jednak to tylko przelotna myśl. Byłam przecież księżniczką i w gruncie rzeczy uważałam, że to najlepsza rzecz, jaka mogła mnie spotkać. Jakże potrafiłam mieć sprzeczne uczucia względem swojego pochodzenia.

Rozluźniliśmy w końcu swoje mięśnie, a nasze rysy twarzy złagodniały. Atmosfera krajana nożem musiała poczekać, mogliśmy być już niemal na miejscu. Tylko to powinno było być naszym celem.

—    W porządku? – Son Gokū zaczął powoli – Ruszajmy dalej, coś mi się zdaje, że już niedługo rozegra się tu potężna bitwa.

Ojciec Trunksa posępnie spojrzał na przedmówcę mrużąc przy tym oczy. Nie znosił jego optymistycznego podejścia do świata, ale również miał nadzieje na nadchodzącą walkę.

— Czuję to w kościach — dodał poważniej mąż Chi-Chi.

Tej nieuzasadnionej pewności w przeczucia również mój brat nie znosił. Wręcz kipiał, kiedy oznajmiał o swoim przebłysku jakże bliskiej przyszłości. Najbardziej w tym wszystkim nie tolerował faktu, iż w większości te wszystkie niedorzeczne przypuszczenia były trafne. Na samą myśl robiło mu się niedobrze i było to doskonale widać. Jakim cudem nigdy więcej nie stanęli do walki przeciw sobie?

Ruszyliśmy dalej. Wciąż poruszaliśmy się po błotnistym tunelu, z co jakiś czas wystającymi sporymi korzeniami uniemożliwiającymi nam swobodny spacer. Na szczęście złamać ich nie było nam trudno.

— Jak myślisz dużo ich jest? — zapytał Son Goten Trunksa widocznie chcąc uspokoić wciąż unoszące się w powietrzu napięcie. 

— A bo ja wiem? — zamyślił się w odpowiedzi drugi nastolatek — Silnych czy słabych?

Podeszłam bliżej chcąc jak najwięcej usłyszeć. Z braku ciekawszego zajęcia, mogłam posłuchać, co siedzi w ich dziwnych głowach.

— Jeśli mamy liczyć w takiej kategorii… — westchnęłam cicho wchodząc im w słowo.

Oboje popatrzyli na mnie z zainteresowaniem. Skrzywiłam się szturchając w bark bliższego z chłopaków, a mianowicie niebieskookiego.

— No, co? — na mej twarzy wykwitły grymas niezrozumienia.

— Nic… — mruknął — nie przywykliśmy do dziewczyn myślących jak my.

Przewróciłam oczami. Co miały oznaczać te słowa? Gdyby nie fakt, że pochodziłam z innej planety pewnie tak bym pomyślała. Że jestem całkowicie wyobcowana. Tak naprawdę to nic nie wiedziałam o ziemskich kobietach. Znałam tylko Bulmę i jej matkę i teraz miałam okazję obcować trochę z żoną Son Gokū i jego syna – Gohana, a C18 była taka jak ja! Uwielbiała się bić i świetnie to robiła.

— To możecie żałować, że nie jesteście z Vegety — rzuciłam im bez emocji. — Tam większość kobiet używa pięści, ale nie każda jest tak wyjątkowa, jak ja.

Spojrzeli po sobie jakbym miała kompleks boga. Przecież nie mogłam im zacząć opowiadać jak niejednokrotnie zdarza mi się użalać się nad sobą i swoim beznadziejnym losem. Skoro miałam być kimś, to oni też tak musieli uważać.

— Jakimi prawami rządził się wasz świat? — Son Goten był wyraźnie zainteresowany.

Vegeta prychnął, po czym odwrócił się do nastolatka z nieukrywaną wyższością. Nie powiem sama byłam ciekaw reakcji tego mężczyzny. Co też miał zamiar odpowiedzieć.

— Tam przynajmniej kobiety nie robiły z siebie straszydeł jak to jest tu, na Ziemi.

— Straszydeł? — zamyśliłam się. — Matka Nappy była paskudna! O to ci chodzi?

Na samo wspomnienie zrobiło mi się słabo. Kappa była największym postrachem na całej planecie. Jak sięgnęłam głębiej szumiały mi w głowie słowa, którymi były po cichu straszone Saiyańskie dzieci… Wszyscy byliśmy straszeni babką Natto. Na wspomnienie jego imienia zrobiło mi się dziwnie ciężko na sercu. Prawie o nim zapomniałam, mimo że jeszcze nie tak dawno temu miałam okazję go spotkać żywego i dobrze się miewającego.

Książę zaśmiał się grubiańsko, a reszta zaraz chwilę po nim ryknęła śmiechem. Tylko ja nie wiedziałam, jak na to zareagować. Nie wiedziałam, o co mu tak naprawdę chodziło, gdyż niedane mi było spotkać wielu ludzi na tej planecie, a pierwszy kontakt z ziemianami pamiętałam dość nikle. Jedynie, co posiadałam to delikatny zarys wspomnienia, kiedy to wylądowałam w samym centrum miasta dostrzegając, że mieszkańcy są potwornie słabi i nie potrafią latać!

— Chyba was nie rozumiem — mruknęłam posępnie.

Zeszliśmy wreszcie z tematu o łuskowcach na temat kobiet ziemskich, które są ponoć straszydłami!

— Jeszcze się przekonasz mała — sapnął. — Mnie wystarczy to, co mam w domu — dodał tracąc lekkoduszny nastrój.

—    Mówisz o Brajli? — Trunks był wyraźnie zaskoczony wypowiedzią ojca — Czymże ona cię tak odstrasza?

— Tymi wszystkimi kolorami na twarzy! — mężczyzna przewrócił oczami z nieukrywanym niesmakiem.

Feria barw na buzi? O czym on mówił? Przeszukując bazę swych wspomnień, w których miałam okazję spotkać tę dziewczynę, nie przypominałam sobie, by miała na policzkach czy czole czegoś w rodzaju barw wojennych. Jak inaczej miałam interpretować kolorową twarz? Przekrzywiłam głowę  marszcząc brwi w nadziei, że łaskawie któryś z nich zdradzi mi tę prze cudaczną tajemnicę.

— Ach, ty mówisz o makijażu! — po kilku chwilach namysłu Trunks zdawał się oświecony. — Na waszej planecie tego nie było?

Nastolatek nie omieszkał uraczyć rdzennych Saiyan spojrzeniem jak bardzo w jego mniemaniu jesteśmy, a raczej byliśmy zacofaną rasą. Syn młodszego Saiyanina potaknął cicho chichocząc. Mieli szczęście, że należeli do rodziny i byli ostatnimi potomkami – choć już nieczystej krwi – niegdyś potężnego rodu. W normalnych warunkach Vegeta skróciłoby tych dwoje o głowę. Kiedy Son Goten tak radował się w duchu potknął się o wystający korzeń i upadł brudząc sobie twarz w lepkim błocie. Wtedy to ja parsknęłam próbując przy tym powiedzieć, że teraz potrafię wyobrazić sobie ten cały ziemski makijaż. Po mych słowach nawet księciu się udzieliło i choć na chwilę z jego ust zniknął wisielczy nastrój. 

Nasze rozluźnienie i lekko duszność przerwało nieoczekiwane trzęsienie. Gdzieniegdzie osunęło się trochę gruntu wprowadzając tym samym nas w tryb gotowości. Bo przecież gdy opuszczasz gardę coś się musi wydarzyć.

— To nie ja! — krzyknęłam pospiesznie wracając myślami do niedawnych wydarzeń związanych z ogniem.

Z każdym przemierzonym metrem wstrząsy zdawały się silniejsze. Momentami były tak uciążliwe, że nie szło ustać na nogach. W dodatku grudy ziem odłupujących się od ścian nie tylko brudziła nasze, zresztą już dość umorusane ubrania, ale i groziła zasypaniem nas żywcem. 

— Czujecie to? — szepnął Trunks. — To energia.

— I to nie jedna! — Son Goten zatarł brudne ręce.

Wreszcie! Już od dawna miałam ochotę spotkać się z tymi stworzeniami, ale na samą myśl, że nie ma, o czym z nimi gadać rzedła mi mina. Postanowienie ogólnie było takie, że Son Gokū nie miał prawa wyskakiwać z czymś głupim, a my broń losie, nie mogliśmy działać na własną rękę, bez konsultacji z resztą, a już na pewno nie ja. Puściłam tę uwagę mimo uszu, tu nikt nie miał nade mną władzy, a nawet gdyby… Nie miałam zamiaru siedzieć bezczynnie bądź na ławce rezerwowych. Oczywiście obaj młodzi półsaiyanie nie szczędzili języka chcąc postawić na swoim, gdyż uważali się za dorosłych i równych swym ojcom.

Tunel w końcu się poszerzył, a naszym oczom ukazały się potężne metalowe drzwi mające ze trzy metry. Kto, jak i kiedy mógł je tu wstawić?  Podeszłam do nich z wielkimi oczyma wyciągając przed siebie rękę. Wydawały się jakieś... hipnotyzujące? Po zetknięciu się z nimi poczułam nieprzyjemny chłód. Im dłużej tak stałam, tym większe odnosiłam wrażenie, że już kiedyś się z nimi zetknęłam. Ale gdzie? Czy to w ogóle było możliwe? Przecież nigdy mnie tu nie było.

— Mam złe przeczucie — jęknęłam wciąż stojąc przy tajemniczym przejściu.

— Co masz na myśli? — zaciekawił się syn Bardocka. — Nie chcesz wejść do środka?

Spojrzałam mu prosto w oczy nie odrywając dłoni od zimnych wrót, jakby do nich przymarzła. W dziwny sposób mnie przerażały i jednocześnie przyciągały do siebie. Było to tak pogmatwane, że sama się w tym gubiłam.

— Jeszcze nie wiem — westchnęłam bardziej niż planowałam. — To znaczy, chce wejść, ale obawiam się sama nie wiem czego.

Nigdy wcześniej nie czułam się w ten sposób... zagubiona? Tajemnicze flow unoszące się w skąpym powietrzu nasz wspaniały książę musiał zniszczyć przywracając mnie tym samym na ziemię. Nie mógł się on doczekać walki. W jego umyśle za tymi drzwiami była armia do poskromienia. Był tak w gorącej wodzie kąpany, że rozkazał się wszystkim usunąć i w mig wysadził przeszkodę niewielką wiązką energii doprowadzając do sporego osunięcia się ziemi dookoła.

— Coś ty narobił…? — kaszlnął Son Gokū przecierając twarz z pyłu ziemnego. — Ja nie, ale ty możesz odstawiać pokazy? Nie prościej było otworzyć? Po cichu? Nawet nie wiesz, czy te drzwi były zamknięte.

— Teraz to już nieistotne — prychnął jedynie w odpowiedzi na lawinę zarzutów zupełnie nie przejmując się ziemią, która to zasypało to do kolan. — Nie przyszedłem tutaj bawić się w kotka i myszkę.

— Idioto, chciałeś nas pogrzebać? — warknęłam wygrzebując się spod kupki ziemi, która i na mnie spadła po wybuchu. — A niby to ja jestem nienormalna! Idź się leczyć!

Książę gniewnie łypnął na mnie ukazując tym samym rząd białych, lecz nie do końca równych zębów, po czym ruszył przed siebie. Wściekła na niego ruszyłam za nim, chcąc mieć na oku jego poczynania. Naszym oczom ukazały się wyciosane w glinie schody odłożone z góry drobnym kamieniem prowadzące gdzieś w dół. Gdy schodziłam za swym nie bratem przykucnęłam, by sprawdzić, co pokrywały stopnie i zrozumiałam, że nie był to kamień, a ten sam materiał, z którego wykonana była brama. W głębi tliło się blade błękitnawe światło. Reszta Saiyanów doprowadziła się do względnego porządku i z pojękiwaniem podążyła za nami.

Nieoczekiwanie przeszedł mnie jeden z tych dziwacznych dreszczy, które nigdy nic dobrego nie zapowiadały. Dlaczego chodziło za mną uczucie, że to, co miałam zobaczyć wyda mi się takie oczywiste? Nigdy przecież mnie tu nie było. Jednak odczuwałam, że jest wręcz odwrotnie.

Z tym swoim dziwnym przeświadczeniem zeszłam, jako ostatnia – panowie będący za nami wreszcie mnie wyprzedzili – i to w całkowitym milczeniu niczym zahipnotyzowani błękitem tutejszych pochodni. Niepojęte również było to, iż nie chciałam spojrzeć przed siebie, wiedzieć dokąd zmierzam. Jednak przy oglądaniu swych butów zrozumiałam, że nie tylko brama wydała się dziwnie znajoma…