*12. Sen staje się rzeczywistością

Saga: Androidy

Rok 767

Planeta Ziemia

Czas nieubłaganie mijał, a ja czułam, że stoję w miejscu. Tonęłam w swojej głowie. Nie potrafiłam odnaleźć własnego brata. Nawet jeśli kogoś z nutą desperacji zapytałam o Vegetę, dostawałam zbliżone do siebie odpowiedzi: Nie znam, a kto to? Pierwsze słyszę. Zgubiłaś się, dziecko? I najlepsze: Gdzie są twoi rodzice? A może za mało się starałam? Kiedy brakowało mi chęci, bądź byłam wściekła z braku rezultatów, wracałam na pustkowia między miastami, by zająć się treningiem. Dawałam wtedy upust swojej frustracji; Za każdym razem korzystając z kamienia Mandaru. Bałam się, że tutejsi mieli swoje urządzenia namierzające. Artefakt pokazał, że z nim jestem bezpieczna. Obawiałam się spotkania z ojcem Son Gohana. Przed oczami miałam śmierć. Mógł mnie zniszczyć, w końcu byłam zbrukana opactwem samego Freezera, z którym nikt nie chciał mieć nic wspólnego.

Czas uciekał, tego byłam pewna, a jednak wydawało mi się, iż stanął w miejscu. Czułam ogromną pustkę ziejącą z głębi ciała. W życiu nie pomyślałabym, że będę tęsknić za którymkolwiek z załogi. Może i nie brakowało mi ich dosłownie, ale brak towarzystwa doprowadzał mnie do szaleństwa. Gadałam sama do siebie, wymawiałam myśli na głos. Potrzebowałam namiastki normalnego życia. Tylko czy moje życie kiedykolwiek było można uznać za normalne? Na samą myśl parsknęłam. Samotność w mym życiu była dobijająca i nieustannie za mną podążająca. Jak cień.

W końcu dorosłam do decyzji, by stanąć twarzą w twarz z pobratymcem. Bez względu na to, czy miał w planach rozerwać mnie na strzępy, czy po wysłuchaniu mnie wypuści, musiałam to zrobić. Jako księżniczka uznałam, że był mi to winien, ze względu na pochodzenie nie tylko moje, ale i jego. Później miałam nadzieję, że jednak pozwoli mi opuścić ten świat i ruszyć przed siebie jako wolny Saiyan. Wypytać o mego brata również. Jeśli kiedyś się spotkali, musiał mieć jakieś informacje na jego temat.

Odziana w podniszczony kombinezon i wciąż nienaganną pelerynę wzbiłam się w przestworza i ruszyłam w stronę statku Colda. Przynajmniej tak mi się zdawało, że było to w tamtym kierunku. Nie zdawałam sobie nawet sprawy, że tak długo tu będzie mi dane tu gościć. Najgorsza jednak była niewiedza. Jak długo tutaj byłam? Ile jeszcze miałam wytrwać? A może winnam była się poddać?

Muzyka

Z zamyślenia wyrwała mnie potężna eksplozja. Teren górzysty, istna pustynia i ziemskie czarne drogi prowadzące od jednej ludzkiej aglomeracji do drugiej. Nie dało się jej nie dostrzec. Pomyślałam, że może powstało tam jakieś osuwisko, naturalna sprawa, ale zaraz pojawiło się w innych miejscach więcej wybuchów. Musiałam się toczyć tam walka, bo jak inaczej mogłabym to rozumieć?

Postanowiłam podążyć za tym z nieukrywaną ciekawością. Moją głowę naszła porażająca myśl — A jeśli był to jakiś odwet za Freezera?  Niby nie realne, gdyż sam król Cold gryzł ziemię. Ale Organizacja wciąż miała swoich ludzi. Mogli zawsze wysłać tutaj zwiadowców i upewnić się, że demony mrozu opustoszyły to ciało niebieskie. Wszystko było możliwe. Zwłaszcza gdy utracili kontakt ze statkiem po wylądowaniu. Z przestrachem przełknęłam uwierającą me gardło gulę.

Zawzięta walka musiała toczyć się gdzieś na nieograniczonym terenie, gdyż potężne eksplozje przemieszczały się z niesamowitą prędkością. Pognałam tam, najszybciej jak umiałam. A powiedzmy sobie szczerze, że mistrzem latania to ja nie byłam. Gdy już udało mi się dotrzeć do celu, zawisłam na niebie, obserwując co się właściwie działo. Po czole spływały krople potu. Od zdenerwowania, czy jednak słońce dawało się we znaki? A może jedno i drugie?

W dole dostrzegłam jakąś postać o złotych barwach. Złociste światło, które otaczało walczącego, nagle gdzieś przepadło. Rozejrzałam się w poszukiwaniu jego przeciwnika. Tek tam mógł być tutejszy. Chociaż nie... Po baczniejszych oględzinach zauważyłam, że odziany był w bojowy uniform. To był ktoś z Kosmicznej Organizacji. Ze strachu, cała zesztywniałam. Jednak przylecieli.

Ponowiono starce. Akcja toczyła się szybko, nawet za bardzo, bo niejednokrotnie złapałam się na tym, że nie byłam zdolna wyśledzić ruchów. Rozwalali wszystko, co się dało! Postać bez poświaty uderzała z taką siłą, że ta druga padła na ziemię z przeraźliwym wrzaskiem. Złamała mu rękę. Na samą myśl przeleciał mnie zimny dreszcz. Podleciałam nieco bliżej, tak by dostrzec postacie w miarę możliwości, jednak wciąż pozostać niezauważoną. Normalnie mogłabym przypiąć kamień, ale nie miałam do tego jakoś głowy. Za bardzo poruszyła mnie sytuacja możności bycia obserwatorem. Z mandarkerą wszystko byłoby utrudnione.

Zresztą, czy musiałam brać czynny udział w tym, co się tutaj wyprawiało? Nie byłam obrońcą Ziemi ani żadnej innej planety. Rozglądając się po okolicy, dostrzegłam, iż na dole, w bezpieczniej odległości stała grupka ludzi. I oni  przyglądali się dotychczasowym poczynaniom.

Walka wyglądała na bardzo poważną. Rywale nacierali na siebie, jakby od tego zależało ich życie. Na pewno tak też było. Był tam sługus jaszczurzej organizacji! Sytuacja diametralnie się zmieniła, gdy pomagier jaszczura padł z donośnym i bolesnym krzykiem. Jeden z obserwatorów ruszył do walki, a jego do tej pory włosy wchodzące w odcień fioletu zabłysły złotym światłem. Był złudnie podobny do poległego w starciu. Nie podobało mi się to przedstawienie.

Dostrzegłam kolejne dwie osoby, które nie uczestniczyły w boju. Czy należeli do przeciwległej frakcji? Możliwe, ponieważ jak tylko ktoś z przeciwległej grupy zaatakował, to z drugiej również tak się stało. Im dłużej się przyglądałam, tym trudniej było mi uwierzyć w to, że walczyli dla KOH. Tak wiele się nie zgadzało. Dlaczego tylko jedna osoba nosiła uniform podobny do tego arconiańskiego?

Dosłownie chwila mej nie uwagi, a tajemnicze złote aury zanikły. Kolejna osoba przegrała w kontakcie z...? Przebiegłam skalną półkę, zeskoczyłam nieco w dół i przyjrzałam się wygranemu. Oczy mi się powiększyły, gdy zrozumiałam, iż to była zdecydowanie była kobieta. Kim ona była i skąd brała się jej niesamowita moc? Tak bardzo chciałam to wiedzieć, ale przypuszczałam, że nie byłaby chętna do rozmowy, na pewno nie ze mną. 

Kolejne dwie osoby ruszyły na zwycięzców tej rundy i tak szybko, jak się do tego zabrały, tak też szybko poległy. Kimkolwiek byli okazali się naprawdę potężnymi przeciwnikami. Prędzej to ich podejrzewałabym o kontrakt z organizacją. Z gracją się poruszali i zadawali niebotyczne ciosy. Wyobraziłam sobie, że zdeptują mnie jak robaka.

Zrobiło się niezręcznie cicho. Nawet dla mnie. Czy była to jakaś wojna gangów? Możliwe. Obserwowałam z góry przegranych i ostatecznie doszłam do wniosku, że potrzebuję informacji. Miałam już dość bycia duchem. W dodatku tam leżał obity do nieprzytomności, a może nawet martwy jakiś typ, którego może i nie znałam, ale zdecydowanie wiedziałam, kto nim dowodził. Może chciał po cichu przejąć tę planetę? Changelingi nawet po śmierci sprawowały destrukcyjną władzę.

Błyszczący mężczyzna kilkukrotnie spróbował swoich sił z kobietą. Był zdecydowanie nieugięty. Musiałam przyznać, że wyglądało to nie tylko głupio, ale i imponująco. Przed oczami stanęło mi wspomnienie, w którym Dodoria traktował mnie w podobny sposób. A ja? Ja, tak jak ten gość próbowałam być twarda. Na pewno nie wyglądało to tak podniośle, ale porównanie okazywało się trafne. 

Ostatecznie i tak przegrał. Przerażona tym faktem przytuliłam się do skały. Ze stresu poczułam, jak zaczynam się pocić. Nie tylko ja musiałam mieć takie odczucia. Został jeszcze jeden przeciwnik. Stał on na drodze, jedyny, który się nie wtrącał z bandy przegrywów. Dwójka zaraz przeniosła się na górę. Na bezdechu wyczekiwałam kolejnego nokautu. Nic jednak takiego się nie wydarzyło. Tajemniczy siłacze ruszyli przed siebie, całkowicie ignorując ostatniego rywala. Jemu najwidoczniej nie podobała się taka ignorancja — zrównał się z nimi. Ostatecznie zostawili go samemu sobie.

Muzyka

To był ten moment, w którym poczułam, jak wiotczeją mi wszystkie mięśnie. Osunęłam się, jednocześnie połykając haust powietrza. Nawet obserwator miał prawo się bać. Stopą przesunęłam kamień, który runął na dół. Łysemu mężczyźnie w dole najprawdopodobniej stanęło serce z wrażenia, gdyż krzyknął. Chwilę później odwrócił się w moją stronę w panice, a gdy mnie ujrzał, głupkowato się uśmiechnął, zupełnie jakby spodziewał się kogoś bardziej groźnie wyglądającego.

Kryjówka była spalona, a ja dostrzeżona. Nie było sensu ukrywać się jak tchórz. Ciekawość z resztą i tak mocno mnie pochłaniała. Nie potrafiłam przejść obojętnie. To, co się tutaj przed momentem rozegrało było... Zdecydowanie nieziemskie. Jeszcze nie tak dawno uważałam Changelingi za najpotężniejsze istoty, później był ich tajemniczy pogromca, a teraz? Teraz był znowu ktoś. Ta planeta skrywała niesamowicie wiele zagadek.

— Co tu się właściwie stało? — zapytałam z wielkim zainteresowaniem, gdy tylko zeskoczyłam ze swojej dotychczasowej kryjówki. Spróbowałam udawać zagubionego przechodnia.

Mężczyzna z wypalonymi na czole bliznami — było ich sześć, odziany był w jaskrawy, pomarańczowy kombinezon i lekko wyglądające trzewiki. Zdecydowanie nie krył swojego zaskoczenia. Czoło zroszone miał potem. Naprawdę musiał bać się tamtych.

— Co tu robisz dzieciaku? — odpowiedział pytaniem. — To nie miejsce, dla ciebie! Zmykaj!

Na jego słowa, aż się we mnie zagotowało. Nie znosiłam, gdy traktowano mnie jak popychadło i nic niewartego śmiecia. Zawsze to samo. Dawno temu kazano mi wydorośleć, a mimo to gdzie tylko się pojawiałam, uważano mnie za jakiegoś marnego podlotka.

— Nie jestem dzieckiem — fuknęłam, marszcząc nos. — Kim jesteście? Z kim się biliście? Dlaczego ciebie nie tknęli?

Spojrzał na mnie z nieukrywanym zaskoczeniem i zdawał się zastanawiać czy powiedzieć mi prawdę, czy potraktować jak kilkulatka. Spławić głupawym tekstem godnym pięciolatki było najprościej. Łypałam na niego, najgroźniej jak potrafiłam. Nie chciałam zostać pogoniona. Musiałam wiedzieć, co się tutaj wydarzyło i kim był tamten gość w granatowym kosmicznym uniformie!

— Hallo? Nie ignoruj mnie Ziemianinie. — Pomachałam mu ręką przed twarzą.

Niskorosły zamrugał kilkukrotnie, a następnie spoważniał. Nie wypowiadając ani słowa wyminął mnie i machnął ręką, jakby chciał mnie odgonić, a następnie zeskoczył do wąwozu. Nim to jednak nastąpiło, zawołał:

— To cyborgi. A teraz zmykaj do domu, dzieciaku.

Zostawił mnie tu samą bez dodatkowych informacji. Tym razem to ja zamrugałam z osłupieniem. Nie miałam domu. Nie miałam dokąd wracać. Nie mogłam spełnić jego komendy, nawet gdybym była grzeczną dziewczynką. Nie było takiej możliwości. Ostatecznie pozostało mi zejść na dół, zaraz za nim. Jeżeli on myślał, że zamierzałam zniknąć, nie dowiadując się czegoś o ich przeciwnikach, był w ogromnym błędzie. Mężczyzna kolejno opróżniając małą sakiewkę wcześniej uwiązaną do granatowego pasa, dał poturbowanym jej zawartość do zjedzenia. Wyglądały jak nasiona, ale to, co czyniły ze zmasakrowanymi ciałami, było nad wyraz imponujące. Podnosili się, zupełnie jakby po prostu odpoczęli, a ich rany zasklepiały się, zupełnie jakby wylądowali w jednej z naszych kapsuł regeneracyjnych. Cokolwiek ten facet posiadał, zapragnęłam mieć także. To było jak czary!

— Vegecie raczej nie dam — mruknął łysy.

Jeden mężczyzna wciąż leżał nieprzytomny i połamany. Dostrzegłam, że był to ten, który miał strój łudząco podobny do mojego. Czy był on tajemniczym zwiadowcą? Ale... Ale czy ja się czasem nie przesłyszałam? Serce zamarło mi na moment. Jednocześnie w gardle powstała piaszczysta pustynia. Przed oczami dostrzegłam mroczki.

— Jak go nazwałeś?! — Doskoczyłam do niskiego mężczyzny, niemal rzucając się mu do gardła. — Powtórz!

— Vegeta? — rzekł powoli, choć mało wyraźnie, bo właśnie nim potrząsałam.

Później usiłował wydukać coś w stylu: puść mnie. Przestałam nim trzepać niczym starym, zakurzonym dywanem a zaczęłam bacznie przyglądać się tamtemu nieszczęśnikowi. Tak bardzo chciałam, by okazał się moim bratem. Dzieliły nas zaledwie centymetry, to z jakiegoś powodu nie potrafiłam zdobyć się na jakikolwiek krok w jego stronę. Minęło sporo lat od dnia, w którym ostatni raz wymieniliśmy spojrzenia. A jeśli to nie był on i czekało mnie gorzkie rozczarowanie? Serce wskoczyło mi do gardła.

Niskorosły po uprzednim wyswobodzeniu się z mojego natarczywego uścisku ostatecznie podszedł do niego i nachylił się nad nim. Wystrzeliłam w niego pocisk i bez zastanowienia szybko podleciałam do leżącego. Jeżeli miał okazać się tym, którego poszukiwałam, to nie mogłam pozwolić, by ktoś go skrzywdził. Zwłaszcza ten Ziemianin, który nawet nie krył się ze swoją pogardą. Chwyciłam bezradnie ciało za ręce odziane w niegdyś białe rękawice, po czym postanowiłam się wznieść, by go stąd zabrać. Zrobiłam to całkowicie odruchowo, nawet nie spojrzałam tej istocie w twarz.

— Nie pozwolę wam go tknąć! — warknęłam.

Organizm pokonanego okazał się cięższy, niż mogłam się spodziewać. Sapnęłam, zbierając w sobie więcej energii. Musiałam go ratować. Nic więcej nie miało znaczenia na tej przeklętej, aczkolwiek pięknej planecie. Później do mnie dotarło, iż gość miał połamane obie kończyny, powykręcane w przeciwną stronę. Momentalnie zrobiło mi się niedobrze.

— Hej, hej, hej! Nie zrobimy mu krzywdy, a postawimy na nogi — krzyknął do mnie facet w zielonym kostiumie. — Spokojnie. Odstaw go. Jest w stanie ciężkim.

Był bardzo dobrze zbudowany i podobnie jak tamten niski nie posiadał ani jednego włosa na głowie. Nie zamierzałam wierzyć w żadne słowa! Niby czemu mieli mu pomagać? Był obcym na tej planecie, ja byłam obca. Nie zachowywali się także dobrotliwie względem niego.

— Skąd mam wiedzieć, że mówicie prawdę?! — Nie dowierzałam, nerwowo rozglądając się po grupie zebranych. — Przed chwilą słyszałam co innego!

Niski mężczyzna poczerwieniał, po czym podrapał się po karku, nie ukrywając speszonej miny. Wzięłam głęboki wdech, jednocześnie nadymając policzki. Przełożyłam uszkodzoną rękę znokautowanego wojownika przez ramię, by ułatwić sobie lot. Głowa delikwenta się zahuśtała. Pomyślałam, że jeśli przerzucę go całkiem przez ramię, coś wskóram. Był niestety ode mnie większy. Musiałam zwiewać stąd inaczej.

— To nie tak... Po prostu... — wymamrotał. — Nie darzymy się specjalnym... yyy... Nie jesteśmy w zbyt dobrych stosunkach. Co nie oznacza, że zostawiłbym go w potrzebie.

— Mów za siebie — burknął zielonoskóry mężczyzna.

— Nie pomagasz, Piccolo! — obruszył się człowiek z dodatkowym okiem na czole. Ten w zielonym kostiumie.

Przyjrzałam się temu całemu Piccolo, a po chwili doszłam do wniosku, iż był Namekaninem. Takim samym, jakich wybito dla magicznych artefaktów. Co on tutaj robił?  Niemniej jednak nie zamierzałam się poddawać. Nie teraz... W końcu w moich uszach rozbrzmiało surowe: Chcesz go zabić? Proszę, pozwól nam mu pomóc. Słowa te należały do fioletowowłosego. Chłopak w przeciwieństwie do reszty nie miał tak szorstkiego spojrzenia. Czy był on kimś nieobojętnym na jego cierpienie?

Ostatecznie się poddałam, delikatnie kładąc ciało na rozorane walką kamienne podłoże. Jeżeli faktycznie planowali postawić mężczyznę na nogi, nie mogłam im tego zabronić. Młodzieniec ostrożnie pomógł mi położyć pokonanego na podłoże. Teraz miałam okazję mu się przyjrzeć dokładniej.

Twarz miał zbrukaną krwią, która go szpeciła, choć do dnia obecnego byłam przekonana, że krwiste zacieki dodają uroku. Jakże była to bzdurna bajeczka, ale jak inaczej nauczyć się ignorować morze krwi? W ekspresowym tempie byłam zmuszona zapanować nad strachem albo zginąć od ciosu władcy. Karzeł podał magiczne nasiono, niebieskookiemu, a ten spróbował go ocucić, a następnie polecił, by zjeść ów lekarstwo.

Dotąd poturbowany mgnieniu oka stanął na nogi, a ja jak stałam, tak nie mogłam uwierzyć, że przede mną stał on, sam dziedzic tronu Saiyan. Szczęka opadła mi do ziemi i nawet nie zastanawiałam się, czy ją zbierać. Czy głupio nie wyglądam z rozdziawioną buzią? Gdzieś w środku zatliła się maleńka iskierka tej dziecięcej radości, którą w sobie miałam, gdy on opuszczał nasz dom, ale dziś nie byłam tą małą dziewczynką, a on nie był już tym samym bliźnim. Na przekór wszystkiemu poczułam, jak łzy napływają mi do oczu, a jednak nie chciałam tutaj ronić łez, nie w tym towarzystwie, więc nawet nie mrugnęłam, gdy zabrałam głos.

— Vegeta...?

Spojrzał na mnie swoim gniewnym i wyniosłym wzrokiem. Tym samym, jakim zwykle obarczał wrogów. Może gdybym go nie znała, przestraszyłabym się, ale tęsknota, którą w sercu nosiłam, nie pozwalała mi na tego typu emocje. On naprawdę tu stał. Był na wyciągnięcie ręki... To nie mogło dziać się naprawdę.

— Znamy się? — rzucił oschle, choć zdawało się wyczuć w jego głosie niechęć do poznania odpowiedzi.

Wszyscy zebrani patrzyli na nas na zmianę, wyczekując jakieś odpowiedzi. On uważał, że mnie nie zna, a ja przed kilkoma chwilami pragnęłam zmyć się z jego poturbowanym jestestwem. Szaleństwo. Tak wiele pytań wisiało w powietrzu, że po chwili odniosłam wrażenie, że nutka tajemniczości była nad wyraz emocjonująca. Z martwych powstała mała dziewczynka i nie wiadomo jak zjawiła się na nowo w życiu następcy Saiyan.

— Znasz to dziecko? — Pierwszy zapytał niskorosły. - Zdaje się, że wie, kim jesteś.

— Nie poznajesz mnie? — stwierdziłam, niźli zapytałam. Westchnęłam ciężko. — Prawda?

Brat spojrzał na mnie bardziej uważnie, jakby usiłował przypomnieć sobie czy gdzieś mnie nie spotkał. W jego oczach było widać obojętność, a nawet pogardę. Nie był w stanie we mnie rozpoznać swej malutkiej siostrzyczki, którą opuszczał przed laty, wybierając się właśnie tutaj. Jakby mógł? Minęło trochę lat. On jednak się nie zmienił. To znaczy, zmieniła się jego muskulatura, może nawet zmalał, albo raczej ja urosłam.

— Jestem... — zawahałam się.

Mężczyzna prychnął, zaplatając ręce na torsie. Odwrócił wzrok, spoglądając gdzieś w błękitne niebo. Zacisnęłam szczękę. Miałam ochotę krzyczeć do utraty tchu. W mojej głowie wszystko wyglądało zupełnie inaczej. Myślałam, że jak tylko mnie zobaczy, będzie wiedział. Zawsze tak uważałam, byłam tego pewna! A teraz... Teraz nadeszła ta wielka chwila, a on zwyczajnie miał mnie gdzieś.

— Jestem księżniczką Saiyan. — Wreszcie zebrałam się na odwagę. Nie spuszczałam brata z oczu.

Usiłowałam wyglądać dumnie, mimo że gdzieś w środku pragnęłam rzucić się krewnemu na szyję i wykrzyczeć, jak ciężko mi było. Moje życie było pełne niebezpieczeństw i wielokrotnie tylko cudem nie zginęłam. Czy jednak nie należały mi się jakieś gratulacje? Stałam tu we własnej osobie!

— To niemożliwe. Jak śmiesz? — warknął książę. — Moja siostra nie żyje. Od bardzo dawna.

— To ja... We własnej osobie. — również warknęłam, wspominając odległe czasy. — Freezer cię okłamał! Zniszczył naszą planetę, oszczędzając tylko kilkoro z nas. Wiem, co widziałam!

Odwrócił się. Jego twarz zdobił niebezpieczny grymas. Nie tylko nie podobała mu się ta rozmowa, ale również musiała rozdrapać dawno zasklepione rany. Czy winnam być z tego powodu rozgoryczona? Na pewno nie.

— Łżesz! — ryknął, dosięgając mnie jednym susem.

Czując palący ból na lewym policzku, ostatnie co dostrzegłam, nim upadłam to jego nienawistne spojrzenie. Nie wierzył mi. Jak mógł wierzyć w powrót zza grobu jakiegoś smarnego szczeniaka? Przykładając dłoń do pulsującej twarzy, usiłowałam nie uronić choćby łzy. Reszta zebranych tu istot zareagowało głośnym okrzykiem niedowierzania.

— Cóż... Ojciec przed śmiercią wyrzekł się mnie. Skończyłam jako córka służących — żachnęłam się. — Na moich, nie twoich oczach planeta Vegeta przestała istnieć! To było...

Dramatyczne wydarzenie — dokończyłam w myślach. Nie miał podstaw, by mi uwierzyć. Ja też bym nie uwierzyła, że mogłam przetrwać. Ciężko westchnęłam, po czym odpięłam za duży prochowiec. Jak inaczej pokazać, że byłam Saiyanką? Jeśli Son Gohan rozpoznał mnie takim szczegółem, to książę musiał tym bardziej. Nawet jeżeli swój gdzieś stracił, co nie umknęło mej uwadze.

— Jaszczur chciał mieć was, ostatnich z rasy pod kontrolą i opowiedział bzdurną bajeczkę. — Splunęłam pod nosem. — Ci, którzy przetrwali, zostali zesłani na więzienne planety. Prawdę mówiąc, nie wiem, jak udało mi się przetrwać, ale to naprawdę ja! Twoja siostra.

Podniosłam się, jednocześnie przecinając powietrze ogonem, którego nie dało się nie zauważyć. Starałam się patrzeć w jego oczy z tą samą intensywnością co on. Uderzył mnie za prawdę. Pogrzebał mnie wieki temu i nie mogłam mieć mu tego za złe. Na starych bogów, dlaczego nie chciał mi uwierzyć?

— Oczywiście, że nie był to żaden meteor — warknął, zaciskając pięść. — Freezer wyrżnął was w pień!

Vegeta wreszcie przyjrzał mi się uważnie, jakby jakaś cząstka jednak otworzyła się na tę nadnaturalną możliwość. Nie dowierzał własnym oczom. Na niebie płynęła jedna niewielka chmurka, która na chwilę przesłoniła słońce. Wypuściłam powietrze przez zęby, po czym wyszarpałam z szyi rzemyk, a następnie wyciągnęłam przed siebie dłoń. Jego oziębłość mówiła mi, że nie mogę liczyć na jakikolwiek przejaw pozytywnych emocji. Byłam pewna, że istota, którą kiedyś znałam przestała dawno istnieć. Jakby nie patrzeć, także nie byłam tą samą małą beztroską dziewczynką, która za wszelką cenę pragnęła zostać wielkim wojownikiem. Cóż, cenę poniosłam ogromną, jedną z najdroższych, a wciąż nie mogłam siebie nazwać ani wielkim, ani wojownikiem.

Moja dłoń wisiała w powietrzu i oczekiwała na jego reakcję. Przez dłuższą chwilę nawet nie drgnął. Jednak musiało coś, gdzieś pęc i wyjął swoją z żelaznego uścisku skrzyżowanego na piersi i podniósł niewielki przedmiot, by mu się przyjrzeć. Obserwowałam niczym posąg jego rosnące w niedowierzaniu oczy. Nikt nie miał prawa mieć tego pierścienia poza mną. Zacisnęłam szczękę w oczekiwaniu. W końcu dożyłam dnia, w którym się spotkaliśmy, w którym nasze drogi się skrzyżowały. To musiał być najwspanialszy dzień mojego życia, a mimo to wisiała między nami pustka.

— Sara... — wyszeptał, tasując między palcami pierścień z wygrawerowanym imieniem księcia.

Czy czas stanął, czy mi się tylko zdawało? Rozrywało mnie z radości, a jednak stałam tam jak słup, wyczekując jakieś reakcji swego brata. Tak bardzo chciałam, by dostrzegł we mnie kogoś więcej niźli tamtą smarkulę, która umarła wraz z wybuchem planety. Mężczyzna ostatecznie wyciągnął dłoń, czekając, aż odbiorę swój talizman. Czy to oznaczało, że mi nie wierzył? Uniosłam palce, po czym je zacisnęłam z obawy, co stanie się później. W reszcie zebrałam się na odwagę i zabrałam swoją własność. Uciekając wzrokiem, przywiązałam zniszczony wielokrotnie rzemyk na szyi, a następnie ukryłam go pod zakurzonym pancerzem.

— Nie wiedziałem panie Vegeto, że masz jakąś rodzinę. — Niezręczną ciszę przerwał głos jednego z zebranych.

Odwróciłam wzrok w jego kierunku i zdałam sobie sprawę, że już kiedyś go spotkałam. Szczerze? Dałabym sobie obciąć rękę, bo ogona byłoby mi szkoda, ale to był ten sam, który stanął naprzeciw armii Changelingów. Zagotowało się we mnie. Odskoczyłam za Vegetę, jakbym spotkała najstraszliwszego potwora na świecie. Zaciskając pięści, zmieliłam w nich kumulującą się energię.

— Kim ty u diabła jesteś!? — Wycelowałam w niego palcem. — To ty zabiłeś Freezera! Nie wydaje mi się!

Wszyscy stanęli dęba. Nie rozumiałam, dlaczego tak bardzo ich to zszokowało. Na własne oczy widziałam, co się tam wydarzyło. Ich za to tam nie zauważyłam.

— Tak, to ja go zabiłem. — Potwierdził fioletowowłosy. — Masz rację. Skąd to jednak wiesz? Jak się tu właściwie znalazłaś?

Przez takich jak on mogłabym nigdy nie dotrwać do tego dnia. Gdyby nie fakt posiadania mandarkery, od kilku lat gryzłabym ziemię. Mój jedyny brak już nigdy by się nie dowiedział, że usiłowałam go odnaleźć za wszelkie skarby wszechświata. Kimkolwiek był, musiałam traktować go jak wroga. Wtedy nim był, zabiłby mnie. Co do tego nie miałam wątpliwości.